Hoe gezinnen armoede door beleven is belangrijk. . Mensen in armoede zeggen dat deze gevoeligheden vaak zwaarder wegen dan de materiële of financiële armoede.
Een aantal gevoeligheden:
1) “Ik tel niet mee”
Uitsluiting is de rode draad in het leven van mensen in armoede.
Mensen in armoede ondervinden in de samenleving, in hun buurt, op school, in hun werksituatie,… niet dezelfde welwillendheid als andere mensen wanneer ze er met een vraag of moeilijkheden aankomen. Zij zijn altijd en overal een “probleemgeval”. Ze ervaren minachting, weerstand, onbegrip, afkeuring,… en dat kwetst hen.
2) “Ik kan het niet.”
Mensen in (generatie)armoede hebben bepaalde vaardigheden niet geleerd van hun ouders, omdat zij ook arm waren.
We leren doordat anderen voor ons model staan: wij doen na wat we zien bij anderen. Als je alleen contacten hebt met mensen die ook in armoede leven, neem je over wat zij doen.
Soms hebben mensen de combinatie van een aantal vaardigheden niet geleerd of kunnen ze in andere omstandigheden een vaardigheid niet toepassen. Soms overschatten, soms onderschatten ze zichzelf.
Daardoor ontstaat afhankelijkheid van anderen, van de hulpverlening.
3) “Ik ken het niet”
Mensen in armoede kennen de wereld van de niet- armen soms niet.
Mensen in armoede weten vaak niet waarop ze recht hebben. Als je niet eens weet dat je op iets recht hebt, kan je het ook niet vragen. Als je bijvoorbeeld niet weet dat je recht hebt op een tussenkomst, vraag je ze niet aan bij het ziekenfonds of het OCMW.
4) “Ik ben niets waard”
Vanuit die vele negatieve ervaringen hebben mensen in armoede een negatief zelfbeeld opgebouwd. Ze hebben soms weinig geloof in zichzelf en in hun mogelijkheden, ze voelen zich op den duur niet veel meer waard.
Niet te verwonderen dat ze nog weinig vertrouwen hebben in mensen. Hun wantrouwen en achterdocht is zeer groot: ze kregen al zo vaak mensen over de vloer om hun problemen op te lossen.
Mensen die het om de een of andere reden misschien opgaven, waardoor ze zich in de steek gelaten voelen. In veel gezinnen verschiet je van het aantal diensten waarmee ze al in contact kwamen, of van het aantal hulpverleners die elkaar aflossen.
Vandaar dat je soms moeilijk bij ze binnen geraakt. Je komt soms letterlijk niet verder dan de deur , maar ook figuurlijk duurt het soms lang voor ze iets persoonlijk beginnen te vertellen.
Je kan hun vertrouwen maar geleidelijk winnen met veel geduld, met vallen en opstaan.
5) “Het is mijn eigen fout”
Mensen in armoede denken vaak dat armoede hun eigen schuld is.
“Armen hebben het zelf gezocht!”
Geen enkel kind droomt er echter van om later arm, werkloos of langdurig ziek te zijn.
Niemand kiest waar zijn of haar wiegje terecht komt.
– Sommigen leggen de schuld van de armoede bij de armen zelf en zeggen dat ze geld verkwisten of zich niet gedragen zoals het hoort in onze samenleving. Deze mensen willen de “hinder” die de armen veroorzaken beperken of ongedaan maken.
– Anderen tonen iets meer begrip en wijten de armoede aan situaties die de armen overkomen zoals ziekte, een handicap of het overlijden van een kostwinner. Armen hebben tegenslag gehad in hun leven. Als samenleving heb je dan de plicht om deze mensen te helpen. Dat gebeurt via de sociale zekerheid of de (vrijwillige) hulpverlening.
Het gevaar bestaat dat er onderscheid gemaakt wordt tussen de zogenaamde “goede” armen die een persoonlijke tegenslag hebben gekend en de “slechte” armen, die zelf zogezegd schuld hebben aan hun toestand.
– Armoede kan ook veroorzaakt worden door een economische crisis, bedrijven die verhuizen naar lage – loonlanden of omdat bepaalde beroepen overbodig worden,… Wie op die manier naar armoede kijkt, veronderstelt dat zodra de situatie terug “normaal” wordt, de armoede zal verdwijnen. In afwachting moet de samenleving een opvangsysteem uitwerken. Dit gebeurt ook via de sociale zekerheid, maar op een grotere schaal.
– Toch kunnen we niet uitleggen waarom in periodes dat de economie goed draait de armoede blijft bestaan. We moeten ons de vraag durven stellen: “Hoe kan het dat er armoede is in onze rijke westerse wereld “.
Een beleid dat de armen opvangt en een systeem van sociale zekerheid blijven noodzakelijk, maar zijn onvoldoende. Armoede kan alleen opgelost worden, wanneer onze maatschappij wordt heringericht.
De vraag is of wie het beter heeft afstand wil doen van een deel van zijn voordelen en een rechtvaardige herverdeling wil.
(naar het “Verklaringsmodel van armoede-oorzaken” van Professor Vranken)
6) “Ik schaam mij”
Veel gezinnen in armoede schamen zich voor hun miserie. Ze houden ze verborgen. Ze sluiten zichzelf af van de samenleving. Ze komen niet meer buiten.
“Armoede heeft een gewicht: het financiële, maar ook het schuldgevoel en de schaamte. Dat schuldgevoel weegt zwaar. Er zijn dingen misgelopen, het is belangrijk om te zien of je daar een aandeel in hebt of niet, en dat te aanvaarden. Afkeuring door anderen versterkt je schuldgevoel en maakt het zwaarder.
Mensen in armoede leren zich aan te passen aan de hulpverleners, zij hebben hun goedkeuring nodig.
Mensen dragen een masker, en mogen zichzelf niet zijn. Pas als je jezelf mag zijn, kan je weer groeien en als mens vooruit komen. Het gewicht wordt dan minder zwaar.”
7) “Het kan mij niet meer schelen.”
Mensen is armoede zien vaak geen uitweg, geen toekomst meer.
Daardoor worden ze soms moedeloos. Ze hebben weinig hoop… De vele problemen nemen al hun energie weg.
Uiteindelijk gaan ze soms leven van dag tot dag. Als er vandaag geld is omdat er bijvoorbeeld een achterstal van kindergeld uitbetaald wordt, kopen ze de smartphone waar de kinderen al zo lang om vragen. Al de buren hebben immers een smartphone. Ze willen erbij horen, ze willen hun kinderen gelukkig maken.
Het lijkt wel alsof je in onze samenleving allerlei materiële zaken moet hebben om “er bij te horen”. Als je alleen naar het uiterlijke kijkt, klopt dat. Gezinnen die in armoede leven, kopen materiële zaken aan en in plaats van daardoor meer bij de samenleving te horen, krijgen ze negatieve reacties op hun zogezegd “onverantwoorde” aankopen.
Deze gevoeligheden beïnvloeden het volledige leven, denken en doen van gezinnen in armoede. Ze met niets anders meer bezig dan met te bewijzen: “ik ben ook iemand”. Dat vraagt zo veel energie dat er soms geen ruimte meer overblijft voor andere zaken zoals studeren, werk zoeken, werken aan een relatie,…
De gevoelens beïnvloeden elkaar ook onderling en vormen een spiraal waarin mensen gevangen zitten.
© Lieven De Pril
